Çocuk Eğitimi & Pedagoji

Ebeveynlik doğuştan gelen bir yetenek değildir; zamanla öğrenilen bir beceridir. Bir çocuk doğduğunda, aynı zamanda bir anne ve bir baba da doğar ve onlar, çocukla

Ebevenynlerimizin duygusal ihtiyaçlarımıza karşı tutumu ve bu ihtiyaçlarımızı, ebevenylerimizin gözünden deneyimle biçimimiz, bir yetişkin olarak kendi ihtiyaçlarımıza verdiğimiz tepkileri ve kendi ihtiyaçlarımızla ilişki kurma biçimimizi belirler.

Bu nedenle, duygusal yorgunluklarımızın ve tükenmiş hissetmelerin temelinde genellikle ebeveynlerimizin çocukluğumuzda bizim ihtiyaçlarımızı nasıl algıladıkları, bunu bize nasıl yansıttıkları ve bu ihtiyaçlarımızın karşılanıp karşılanmadığı sorunsalı yatmaktadır. Ebeveynlerimiz, bizim rol modellerimizdir. Çocuklar, kendi ihtiyaçlarını nasıl karşılamaları gerektiğini, ebeveynlerinin bu ihtiyaçlara verdikleri anlam ve tepkileri gözlemleyerek öğrenirler.

Çocukların kitapları sevmesi ve kitap okuma alışkanlığı kazanmasında ebeveynlerin rolü büyüktür. Ebeveynleri kitap okuyan ve evlerinde bir kitaplık bulunan çocukların, kitap okumayan ebeveynlerin çocuklarına göre

Bir ebeveynin çocuğunun hayatındaki temel işlevi onu olduğu haliyle sevmek, korumak, güvende ve ait hissettirmek, hayatı boyunca ihtiyacı olacak yaşam becerlerini kazanmasına yardımcı olmaktır. Aile bir takımdır ve bu takımda önemli olan ‘birlikte iyi olmak’tır. Bu takımın içinde herkesin yaşlarına ve güçlerine göre farklı bir sorumluluğu, doldurulamaz bir yeri ve önemi vardır.

Kardeşler birbirinin rakibi değil, eşlikçisi, oyun arkadaşı ve dostudur. Birbirlerinden çok şey öğrenirler ve birlikte yeni şeyler keşfederler. Farklı olmaları, farklı ilgi alanlarının ve ihtiyaçlarının oluşu birbirinden daha iyi ya da daha kötü oldukları anlamına gelmez. Farklı bireysel güçleri, yetenekleri, içsel kaynakları ve eğilimleri olduğu anlamına gelir.